Telefonia komórkowa

Telefonia satelitarna III

Telefonia satelitarna III

Globalstar, tak jak Iridium dostał od Federalnej Komisji Łączności USA koncesję na użytkowanie pasma częstotliwości na początku 1995 r. Od tego czasu negocjuje z innymi państwami możliwość używania tego pasma na ich terenie.

Pierwsze satelity wystrzelił w 1998 r., przedtem jednak odbyła się cała seria nieudanych startów. Największe straty finansowe i opóźnienia spowodował nieudany start rakiety Zenit 2, podczas którego utracono 12 satelitów. Budowę konstelacji zakończono 8 lutego 2000 r., składa się z 48 głównych i 4 zapasowych satelitów.

W 2007 r. firma odkryła, że degradacja wzmacniaczy anten pasma S postępuje z większą niż przewidywano szybkością. Obawiano się awarii wszystkich satelitów na orbicie do 2008 r. Analitycy spekulowali że powodem usterki może być promieniowanie jonizujące napotykane przez satelity podczas przechodzenia przez anomalię południowoatlantycką. Globstar wystrzelił 8 zapasowych, które mają przejąć obowiązki dotychczasowych.

Przedsiębiorstwo wykorzystuje dwa standardy telekomunikacyjne – Qualcom CDMA i GSM. Ponieważ nie wszystkie bramki dostępowe pracują w obu systemach, występują luki w działaniu systemu GSM, szczególnie w rejonie wschodniej Azji i Karaibów.

ACeS (Asia Cellulare Satelite) jest azjatyckim przedsiębiorstwem telefonii satelitarnej. Wykorzystuje sztucznego satelitę krążącego po orbicie geostacjonarnej (na wysokości 35 786 km nad równikiem), który pozwala na jednoczesną obsługę 11 000 rozmów. Jego wadą jest mniejszy od pozostałych systemów zasięg, obejmujący jedynie Azję.

Od 2006 r. ACeS współpracuje z Inmarsatem, dzięki temu posiada dostęp do większej ilości satelitów komunikacyjnych. Zmodyfikowana wersja telefonu ma umożliwiać dostęp do obu systemów.

W 2001 r. firma wprowadziła model R190 oparty na serii GH688, który przez długi czas był najmniejszym na rynku telefonem satelitarnym, można do niego dodać aparat do śledzenia towarów oraz urządzenia do komercyjnej radiofonii.

Przedsiębiorstwo Orbcomm  z siedzibą w Dulles w Wirginii, dysponuje siecią do przesyłu satelitarnego, obejmujące zasięgiem cała ziemię. Dane przesyłane są w formie tekstowej i służą głównie śledzenie kontenerów, położenia maszyn i przesyłania pomiarów zbieranych automatycznie. Do przesyłania używa pasma VHF 137 MHz i 150 MHz, system opiera się na 30 małych (45 kg wagi) satelitów okrążających Ziemię na wysokości 800 km.

Telefonia satelitarna II

Telefonia satelitarna II

Ważnym momentem w rozwoju telefonii satelitarnej było wykorzystanie satelitów obiegających ziemię na znacznie niższych wysokościach. Jest to niska orbita okołoziemska (LEO) przebiegająca między powierzchnią Ziemi a Pasami Van Allena, to znaczy na wysokości od 200 do 2000 km nad Ziemią i średnia orbita okołoziemska (MEO) pomiędzy 3000 a 30 000 km (ponad nią znajduje się orbita geostacjonarna).

Zmniejszenie wysokości pozwoliło na równoczesne obniżenie mocy urządzeń nadawczych i odbiorczych (zmniejszyły się telefony satelitarne).

Telefony posiadają własne międzynarodowe numery kierunkowe lub ich numery są zintegrowane z narodowymi numerami telefonicznymi jak Globalstar.

Telefonia Thuraya jest regionalnym operatorem obejmująca swoim zasięgiem większą część Europy, Bliski Wschód, Afrykę Północną, Środkową i Wschodnią, Azję i Australię. Siedziba znajduje się w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.

Największym udziałowcem jest firma Etisalat, w Polsce dystrybucja odbywa się za pośrednictwem MARSAT i Ts2 Technologii Satelitarnych.

Posiada komunikację głosową, funkcję wysyłania faksów i dostępu do internetu w dowolnym miejscu w zasięgu sieci (na pustyni, morzu, wysoko w górach), transmisję danych GMPRS, usługę call back (oddzwanianie), oczekiwanie, nieodebrane połączenia, pocztę głosową, WAP, szybki przesył danych poprzez terminal mniejszy od laptopa, sprawdzanie pozycji GPS dla wszystkich mikrotelefonów i wiele innych.

Globalstar to 40 satelitów łącznościowych należących do Thermo Capital Partners i Globalstar LP. Krążą po niskich orbitach okołoziemskich tworząc system przekazu rozmów telefonicznych i wąskopasmowej transmisji danych. Działa podobnie do Irydium, z tym że obejmuje obszar kuli ziemskiej w zakresie 70˚ szerokości geograficznej, z wyjątkiem północnej Grenlandii, wysp północnej Kanady i Spitsbergenu (które obejmuje Iridium).

Satelity przekazują nawiązane rozmowy i dane, z ogólnodostępną siecią telefoniczną łączą się za pomocą bramek dostępowych. Użytkownicy posiadają przypisany numer telefoniczny w systemie numeracji Ameryki Północnej lub kraju, w którym znajduje się bramka dostępu. Ponieważ satelity nie przekazują sygnałów pomiędzy sobą, dlatego aby się połączyć, musi znajdować się w zasięgu bramek dostępu obu stron połączenia

Telefonia satelitarna I

Telefonia satelitarna I

Do przesyłania danych w obu kierunkach wykorzystywane są sztuczne satelity naszej planety. Łączność pomiędzy telefonem a satelitą przebiega drogą radiową, dlatego połączenie może być nawiązane na terenie nie obsługiwanym przez zasięg sieci komórkowej. Satelita przekazuje dane do stacji naziemnych skąd są wysyłane do sieci telefonicznych.

W ten sposób używano satelitów już pod koniec lat 70-tych XX w. Urządzenia do prowadzenia rozmów były duże i nieporęczne, aby je transportować potrzebny był samochód, dopiero w 1982 r. Inmarsat (International Maritime Satellite) zbudowała i udostępniła system przenośnych urządzeń nadawczo-odbiorczych (wówczas stosowanych głównie w komunikacji morskiej).

W latach 80-tych XX w. telefonii satelitarnej używano na terenie Kanady, była bardzo pomocna na ogromnych, prawie bezludnych obszarach. Dodatkową zaletą systemu jest, że nie potrzebuje rozbudowanej infrastruktury naziemnej. Równocześnie, analogiczny system zaczęto wykorzystywać w USA, używając w tym celu satelitów okołoziemskich na orbicie geostacjonarnej.

Kolejnym krokiem była rozwijany przez międzynarodową firmę telekomunikacyjną Motorola, system komunikacyjny Iridium. Jest to system 66 sztucznych satelitów telekomunikacyjnych, rozmieszczonych na 6 orbitach okołoziemskich na wysokości 780 km. Logo przedstawia układ Wielkiego Wozu, najjaśniejszy gwiazdozbiór Wielkiej Niedźwiedzicy. System umożliwiał komunikację głosową i przesyłanie danych na obszarze całego świata za pomocą przenośnych telefonów.

Iridium zaczął działać w listopadzie 1998 r., ale już rok później musiał ogłosić bankructwo. Przedsięwzięcie okazało się zbyt kosztowne, a urządzenia pomimo znacznych ulepszeń nadal niezbyt wygodne. Od 2001 r. firma Iridium Satellite LLC należąca do rządu USA wznowiła działalność satelitów. W Polsce dystrybucją i wynajmowaniem zajmują się firmy TS2 Technologie Satelitarne, MARSAT, NAVSIM Polska.

Model Iridium 9555 ma już rozmiary i wagę zwykłego aparatu komórkowego.

Obecnie system jest połączony z sieciami naziemnymi poprzez 250 stacji naziemnych i dwóch stacji kontroli. W ramach unowocześnienia, planuje się stworzyć jeszcze 15 stacji, każda z dwoma antenami komunikacyjnymi na paśmie 20-30 GHz. Pierwsza ma utrzymywać kontakt z bieżącym satelitom, druga z nadchodzącym.